Gözüm duvarda asılı takvimin son yaprağına takıldı. Bu son yaprak biraz mahcup, biraz hüzünlü geldi bana. Öyle ya, hiç iyi hatırlamayacağımız bir yılın son yaprağıydı. Bütün insanlığa çok büyük acılar yaşatan bir yılın… Bütün dünyayı eve mahkum eden, sosyal hayatı adeta felce uğratan, ekonominin çarklarını neredeyse durduran… İşsizliği, geçim sıkıntısını hat safhaya çıkaran, yüz yüze görüşmeyi yasaklayan… Bunca insanın ölümüne, kat be kat fazlasının da ıstırap çekmesine sebep olan… İbadethaneleri kapatan; eğitimi, ulaşımı, üretimi durduran… Kaybettiklerimizin cenazelerine katılmayı yasaklayan… Bizi bir maskenin ardına saklanarak yaşamaya mahkum eden… İşte böyle çok kötü bir yıl olarak hafızalarımıza kazındı 2020.
Her gecenin bir sabahı, her karanlığın bir aydınlığı olduğu gibi bu kötü günlerde bitecektir mutlaka. Yeni yılla birlikte yeni umutlar, yeni hayaller, yeni heyecanlar yeşerecek içimizde. Yeni limanlar keşfedeceğiz. Bir ümit deryasında inançla, şevkle, özlemle geleceğe yelken açacağız yeniden, bir meçhul limanda umduklarımızı bulabilmek arzusuyla. Yeni başlangıçlara adım atmak umuduyla… Yeniden “ Merhaba hayat! Merhaba dünya!” diye haykırmak hevesiyle…
Uğurladığımız yıldan beklediklerimizi bu yeni yıla havale ettik. Beklentilerimiz katmerleşti. Ama, önceliğimiz bu virüs belasından kurtulmak. Sağlıklı bir hayatın sağlayacağı özgüvene yeniden kavuşmak. Bütün dünyayı esir alan, insanlığa derin acılar yaşatan bu virüsten kurtulmak. Bunun için insanlık el ele vermiş çözüm arayışı içinde. Bilim insanları gece demeden, gündüz demeden hummalı bir çalışmanın içinde. İnşallah bu savaş kazanılacak ve zafere ulaşılacak; yüzler unutulmaya yüz tutmuş gülüşlerle yeniden mutluluğu yansıtacak.
Amansız bir savaş verilmekte. Bu savaşta cephede mücadele eden sağlık ordusuna ne çok şey borçluyuz! Ailelerinden, çocuklarından, eşlerinden aylardır ayrı kalarak cansiperane bir mücadele verdiler ve vermeye devam ediyorlar. Hakları ödenmez. Bu mücadelede kaybettiğimiz sağlık personelimize Allah’tan rahmet diliyorum. Onlar, biz sağlıklı yaşayalım diye canlarını feda ettiler. Vatanı için görev yaparken kaybettiğimiz diğer canlar gibi onlar da “ŞEHİTLİK” mertebesini hak ediyorlar. Ne olur bunu onlardan esirgemeyelim, gönül birliği ile bu haklarını verelim! Bu, bir lütuf değil, hakkın verilmesidir. Bu sağlık ordusunun kıymetini bilelim, onlara minnet duyalım; saygı ve sevgimizi gösterelim. Onları tüm benliğimizle sevelim. Daha fazlasını hak ediyorlar!
